سیزده

بعضی موقع ها دلم به حال خودم میسوزه.

خیلی خیلی تنهام.

به جز پدر و مادر، هیچ کس دیگه ای رو به عنوان یه دلسوز واقعی ندارم.

و واقعا حس خورد شدن و له شدن می کنم که یه روزی سایه پدرومادرم بالا سرم نباشه.

پدر واقعا مثل کوه می مونه پشت آدم.

توی زندگیم هرکاری کردم بعد خدا، پدرم پشتم بود. مثل کوه. همیشه گفت برو جلو. محکم باش. توقف نکن. 

هر موقع از زندگی ناامید میشم، پدرم واقعا نجاتم میده.

و مادرم.

هرچه بخواهم بگویم و بنویسم از محبت این دو، کم گفتم. مادرم فکر کنم تنها کسیه که منو بیشتر از خودم دوست داره.

همیشه دست بوس پدر و مادر باشیم.